Donderdag
Belofte maakt schuld: Een plaatje van het heerlijke Engelse ontbijt, door Magda bereid.
Misschien denk je dan, da's best veel voor de vroege ochtend, maar dat is niet allemaal voor mij alleen hoor. De helft van die toast is van Magda.
Embedded Files
Al die plaatsjes waar we bivakkeren hebben altijd wel zo'n leuk marktje... zucht. Maar goed, na alle moeite die gedaan is voor mijn ontbijt is het natuurlijk lastig tegenstribbelen. We wandelen er gezellig heen.
Moet gezegd, deze valt me wel mee. Het is voor een groot deel een soort van rommelmarkt, niet zo professioneel maar veel locals die hier hun spulletjes proberen te slijten lijkt het. Een ini mini Weerselose markt zeg maar.
Er staat ook een kraampje met telefoonhoesjes en laat nu net Magda's hoesje het aan het begeven zijn. De behendige verkoper (donkere man rechts op de foto) neemt het hoesje dat ze bekijkt van haar over en vraagt ook gelijk haar telefoon om die erin te doen, om te laten zien hoe handig dit geweldige hoesje wel niet is! Vanaf dat moment is het natuurlijk lastig weglopen.
Het hoesje is eigenlijk wel wat ze zoekt, maar voelt als te duur, waarop hij gelijk 25% van de prijs afdoet. Uiteindelijk, misschien nog wel meer om van het gedoe af te zijn (dit pingelen is zó niet ons ding), gaan we akkoord. Nu is het een mooi hoesje met een verhaal.
Op deze markt staat ook een standwerker met vlees en hij verkoopt goed! We kennen dat eigenlijk alleen maar met bloemen, maar met vlees kan het dus ook. Zo te zien komt het rechtstreeks van de boer. Met zo'n theatermicrofoontje aan zijn wang praat hij het hele proces aan elkaar en verkoopt de ene volle tas na de andere.
En dan de ontknoping van onze Barbour hunt.
We zijn het eigenlijk wel eens dat deze jassen het mooist zijn in olijfkleur. Voor wat betreft het matchy-matchy debacle hebben we bedacht dat het samen gespot worden in dezelfde kleur jas sowieso wel mee zal vallen omdat mijn jas een winterjas is en die van Magda juist niet, dus zo heel vaak zal het probleem zich niet voordoen. Maar mocht het toch een issue worden, dan laten we allebei onze snor staan en gaat Magda 5 meter achter mij lopen.
Dus terug naar The Golden Fleece, waar nu andere verkoopsters staan. We lopen naar het rek en pakken de gewenste jas eruit. Nog één keer passen en gelijk door naar de kassa. Zij weten niet dat we hier al eerder waren en het zal wat vreemd overkomen dat we binnen 5 minuten zo'n jas hebben uitgezocht, gepast en afgerekend.
Blij mee!
Op de terugweg naar ons huisje passeren we een van de vele 'truttige' (maar leuke) tea rooms. Deze overwinning moet natuurlijk gevierd worden.
In de deuropening sta ik nog even te hannesen met een dame die naar binnen gaat terwijl ik naar buiten ga. Ja, kom maar, nee ga jij maar, nee jij... Hihihi a little dance at the doorway lacht ze heel charmant.
Terug thuis lijkt het eigenlijk wel mooi weer om een drone vluchtje te maken. Misschien een beetje harde wind, maar moet lukken.
Binnen bereid ik alles voor en we lopen naar het bankje aan het water. Eenmaal in de lucht begint de drone waarschuwingen af te geven dat het eigenlijk te hard waait, dat ik lager moet gaan vliegen en hij waarschuwt dat hij door die harde wind misschien niet meer terug kan komen op deze batterij. Maar dan hang je dus al boven het stadje en zie je inderdaad op je schermpje de vlag op de toren strakker dan strak staan. Om de stress compleet te maken begint de controller dan ook nog te piepen én te trillen. Word je lekker rustig van. Zo'n piep piep tril tril MAYDAY MAYDAY sfeertje.
Maar hij komt gelukkig ongeschonden weer terug bij het baasje.
Voor de middag hebben we een route over landweggetjes uitgezet naar Scotney Castle. De echt kleine weggetjes dus, type karrespoor, met gaten en rondvliegende modder en één auto breed, maar mét een mooi uitzicht. Onderweg schiet Magda het ene naar het andere mooie plaatje.
Aangekomen bij het kasteel moeten we erkennen dat we dit vooral gepland hadden om de rit er naartoe, maar het kasteel zelf voor ons een stuk minder belangrijk is. Mooi om de gebouwen en de walled garden te zien, maar we hoeven niet zo nodig naar binnen.
Wel uiteraard even op het terras zitten, met (het wordt saai) een cream tea, en daarna nog even, als we 'm dan toch in de achterbak hebben liggen, een drone fotootje van het kasteel, met rechts op die foto het terras waar we zaten.
Op de terugweg gaan we nog even naar de zee om daar een half uurtje (in een mooie jas) over het water te staren. In de auto zijn we op een parkeerplaats 2 minuten stil voor Dodenherdenking en rijden daarna via Happy House lekker naar huis om deze enerverende dag af te sluiten.
Google Sites
Report abuse